Via deze weg wilde ik je op de hoogte stellen van het droevige nieuws van het heen gaan van mijn vader, Piet Moerenhout.
Het was zijn tijd, en hij is in rust en liefde gestorven deze week in zijn thuis de Beyard in Maastricht.
Mocht je nog afscheid van hem willen nemen, is daartoe de gelegenheid in de rouwkapel van de Beyart, Brusselsestraat 38 Maastricht. Ook is het mogelijk aldaar om in de bloemtuin te wandelen en of wat te drinken in het restaurant. Vanaf Zondag 28 Mei 18.00 t/m Donderdag 1 Juni, 24 uur per dag. De Begrafenis zal Vrijdag 2 juni in besloten kring plaats vinden.
Mijn zus plaatste een mooi overlijdensbericht in de Limburger van vandaag (of morgen), daarbij een Condoleance register;
http://www.mensenlinq.nl/overlijdensberichten/pieter-piet-moerenhout-7324353
In memoriam Piet Moerenhout
Het geeft altijd een schrikreactie als je de tijding hoort dat een van je bekenden is overleden.
Met het verscheiden van Piet Moerenhout is dat niet anders.
De meeste Limburgse dammers kennen Piet alleen vanuit hun gezamenlijke hobby: het beoefenen van het damspel. Piet werd al op heel jonge leeftijd lid van een damvereniging. Of dat toen al zijn geliefde De Ridder was durf ik niet te zeggen, maar dat doet er in feite ook niet toe. Piet werd in 1955 Limburgs sterkste jeugddammer, een prestatie die hij een jaar later herhaalde. Zijn deelname aan het jeugdkampioenschap van Nederland was een eerste bekroning voor zijn inzet en ijver.
We hebben Piet in de loop der jaren leren kennen als een fanatieke, gedreven dammer die juist door die gedrevenheid ook wel eens wrevel opriep bij zijn tegenstanders. Piet kwam in nagenoeg elke partij, bewust of onbewust, in tijdnood en menigmaal verzocht hij de omstanders om met hun conversaties te stoppen. Piet stond daarbij volledig in zijn recht, maar dat werd door de anderen vaak niet begrepen.
Jarenlang was Piet als secretaris van damvereniging De Ridder het aanspreekpunt van de vereniging. In de bloeiperiode van de vereniging, zo rond de jaren zeventig, genoot hij van de eerste successen die met name de jeugd bij de vereniging behaalde. Ondanks zijn jarenlange lidmaatschap, Piet was meer dan een halve eeuw lid van de Koninklijke Nederlands Dambond, en zijn bijna vaste deelname aan de Limburgse kampioenschappen, is zijn erelijst beperkt. In 1964 werd hij Limburgs kampioen sneldammen in de Eerste klasse. Piet was een dammer bij wie de Olympische gedachte voorop stond: niet het winnen, maar het deelnemen is belangrijk.
Wie Piet Moerenhout zegt denkt automatisch aan zijn hond. Zijntrouwe viervoeter heeft menig uur in een damlokaal doorgebracht. Het dier zocht een plekje vlak bij zijn baas en daar bleef hij liggen totdat zijn baas de tijd gekomen achtte naar huis te gaan. Het duo haalde zelfs de krantenkolommen. Ook een vast patroon bij een damwedstrijd was de aanwezigheid van een omroepblad. Tussen de zetten door zocht en vond Piet tijd om in de gids aan te kruisen wat hij de daaropvolgende week allemaal wilde zien op tv. Zoveel zelfs dat hij tijd te kort kwam om alles te kunnen bekijken. Elk krantenartikel waar een Limburgse dammer werd genoemd knipte hij uit. Menig artikel uit de Brunssumse weekbladen heb ik in de loop der tijd van hem mogen ontvangen. Er zijn nog diverse wederwaardigheden te noteren, maar elke dammer heeft zo zijn eigen herinneringen aan Piet.
Enkele jaren geleden toen zijn vereniging De Ridder ophield te bestaan, werd hij als lid van de dambond afgemeld en vanaf dat moment werden de kontakten met de dammers minimaal. Uit het oog uit het hart.
We zullen Piet blijven gedenken als een trouw lid, een joviaal mens met een uitgebreide belangstelling voor van alles en nog wat. Dammen was daarbij een van zijn interessegebieden.
Piet, rust in vrede.
Provinciale Limburgse Dambond
Het geeft altijd een schrikreactie als je de tijding hoort dat een van je bekenden is overleden.
Met het verscheiden van Piet Moerenhout is dat niet anders.
De meeste Limburgse dammers kennen Piet alleen vanuit hun gezamenlijke hobby: het beoefenen van het damspel. Piet werd al op heel jonge leeftijd lid van een damvereniging. Of dat toen al zijn geliefde De Ridder was durf ik niet te zeggen, maar dat doet er in feite ook niet toe. Piet werd in 1955 Limburgs sterkste jeugddammer, een prestatie die hij een jaar later herhaalde. Zijn deelname aan het jeugdkampioenschap van Nederland was een eerste bekroning voor zijn inzet en ijver.
We hebben Piet in de loop der jaren leren kennen als een fanatieke, gedreven dammer die juist door die gedrevenheid ook wel eens wrevel opriep bij zijn tegenstanders. Piet kwam in nagenoeg elke partij, bewust of onbewust, in tijdnood en menigmaal verzocht hij de omstanders om met hun conversaties te stoppen. Piet stond daarbij volledig in zijn recht, maar dat werd door de anderen vaak niet begrepen.
Jarenlang was Piet als secretaris van damvereniging De Ridder het aanspreekpunt van de vereniging. In de bloeiperiode van de vereniging, zo rond de jaren zeventig, genoot hij van de eerste successen die met name de jeugd bij de vereniging behaalde. Ondanks zijn jarenlange lidmaatschap, Piet was meer dan een halve eeuw lid van de Koninklijke Nederlands Dambond, en zijn bijna vaste deelname aan de Limburgse kampioenschappen, is zijn erelijst beperkt. In 1964 werd hij Limburgs kampioen sneldammen in de Eerste klasse. Piet was een dammer bij wie de Olympische gedachte voorop stond: niet het winnen, maar het deelnemen is belangrijk.
Wie Piet Moerenhout zegt denkt automatisch aan zijn hond. Zijntrouwe viervoeter heeft menig uur in een damlokaal doorgebracht. Het dier zocht een plekje vlak bij zijn baas en daar bleef hij liggen totdat zijn baas de tijd gekomen achtte naar huis te gaan. Het duo haalde zelfs de krantenkolommen. Ook een vast patroon bij een damwedstrijd was de aanwezigheid van een omroepblad. Tussen de zetten door zocht en vond Piet tijd om in de gids aan te kruisen wat hij de daaropvolgende week allemaal wilde zien op tv. Zoveel zelfs dat hij tijd te kort kwam om alles te kunnen bekijken. Elk krantenartikel waar een Limburgse dammer werd genoemd knipte hij uit. Menig artikel uit de Brunssumse weekbladen heb ik in de loop der tijd van hem mogen ontvangen. Er zijn nog diverse wederwaardigheden te noteren, maar elke dammer heeft zo zijn eigen herinneringen aan Piet.
Enkele jaren geleden toen zijn vereniging De Ridder ophield te bestaan, werd hij als lid van de dambond afgemeld en vanaf dat moment werden de kontakten met de dammers minimaal. Uit het oog uit het hart.
We zullen Piet blijven gedenken als een trouw lid, een joviaal mens met een uitgebreide belangstelling voor van alles en nog wat. Dammen was daarbij een van zijn interessegebieden.
Piet, rust in vrede.
Provinciale Limburgse Dambond