Ter herinnering aan

Michelle Roumans

Het is alweer vijf jaar geleden dat wij Limburgse dammers Michelle voor het eerst in een damzaal aantroffen. Een artikel in de krant over een open dag bij De Vaste Zet had haar aandacht getrokken zodat ze op een goede dinsdagavond enthousiast het Geleense clubhuis betrad. Diverse jeugdleiders ontfermden zich over haar en het begin van een belangrijke periode in haar leven nam een aanvang. Als gevolg van haar ziekte kon Michelle niet veel buiten vertoeven en daardoor was dammen juist een geweldige sport voor haar.

Michelle zette het bord met schijven dan ook met veel plezier op, ze genoot van alles wat met het spel te maken had. Dammen op de club, dammen op de damschool, dammen tijdens competitiewedstrijd en toernooi. En ondertussen flink aan de slag met de mappen. In sneltreinvaart ging ze door de stof, van Van der Wal tot Springer, Michelle verslond ze allemaal! Maar niet alleen op, ook naast het dambord toonde ze een enorme inzet en betrokkenheid. Ze was actief in de weer voor de Limburgse damwereld. Zo organiseerde ze onder meer een bowlingmiddag voor alle provinciale jeugdspelers en regelde een prachtige loterij voor de Limburgse Damschool. 

Haar enorme werklust wierp snel vruchten af. Als eerste speler van een nieuwe lichting jeugddammers slaagde ze erin landelijk in actie te komen. Ze veroverde een stek in het tweede team van De Vaste Zet en ze drong door tot de landelijke meisjestraining. Deze prachtige opmars bleef natuurlijk niet onopgemerkt: Michelle werd beloond met de prijs ‘jeugdspeler van het jaar 2006’

Helaas begon haar ziekte haar steeds meer parten te spelen, maar dit had geen invloed op haar enthousiasme voor het spel. Integendeel! Ze werd almaar gedrevener en stelde zichzelf hoge doelen. Dammen bij de aspiranten, landelijke finales halen, ja zelfs internationaal doorbreken. Ze droomde er niet alleen van, ze moest en zou het halen ook!
Haar trainers probeerden haar een beetje te temperen, maar dat was alleen nog meer reden om er vol voor te gaan. Belemmeringen duldde ze niet, ze trok zich niets aan van al die lastig tegensputterende dambegeleiders. Ze ging zelfs meer en meer dammen. De Limburgs kampioen bij de aspiranten werd lid van Eureka. De prestaties werden steeds beter, zo was bijvoorbeeld haar remise tegen dameswereldkampioen Olga Kamychleeva een schitterende opsteker. Ze genoot zichtbaar van het succes. De zoete beloning voor vele jaren trouw en hard werken.

Strijd leveren, het was kenmerkend voor Michelle. Ze had telkens veel te kampen met nieuwe tegenslagen. Haar ziekte kreeg steeds meer vat op haar. Ondanks dat bleef ze met opgewekt gemoed naar het dammen komen. Clubavond, damschool, ze was steevast present. Samen met haar oma die haar overal begeleidde. Tot het moment dat ze zo nu en dan verstek moest laten gaan. Een slecht teken, zo wisten we. Michelle wilde er altijd zijn, maar ze moest nu keuzes maken. De damschool lukte niet meer, maar het toernooi in Salou wel. Een droom kwam in vervulling! Samen met haar oma vertrok ze naar Spanje, eindelijk dan toch het lang verbeide internationale toernooi.

Maar dit was niet genoeg, het smaakte juist naar meer. Ze wist dat haar niet veel tijd meer gegeven was en dit motiveerde haar een uiterste krachtsinspanning te leveren. Afgelopen zomer vertrok ze naar Groningen om het Nederlands meisjeskampioenschap te spelen. Ze speelde een heel sterk toernooi maar haalde helaas net niet voldoende punten voor een plek in het Europese vervolgtoernooi. Een enorme teleurstelling! Michelle zou Michelle niet zijn als ze niet toch nog een sprankje hoop zou hebben. En jawel hoor, op het nippertje werd haar een keuzeplaats toegekend en in allerijl vertrok ze samen met haar oma naar Drenthe. ‘Als ik maar niet laatste word’, zei ze.
Fysiek was dit sterk bezette internationale titeltoernooi heel zwaar, maar ze vocht voor wat ze waard was. Ze vierde haar zestiende verjaardag tijdens dit toernooi. Een bijzonder emotioneel moment want iedereen wist dat het haar laatste zou zijn. De uiteindelijke plek in de middenmoot was onder de moeilijke omstandigheden enorm veel waard. Want hoeveel kan een mens hebben, hoe sterk kan een mens zijn? Michelle heeft het ons laten zien. Haar ultieme droom kwam in vervulling. Haar Europese deelname in Hijken en haar schitterende prestatie aldaar vormen tezamen een fantastische overwinning.

Michelle, het bericht van je overlijden stemt ons allen zeer droevig. Wij dammers weten dat wij jou veel gegeven hebben, maar jij hebt ons nog véél méér gegeven. Je hebt ons een prachtig en waardevol voorbeeld gegeven van opgewektheid, werklust, wilskracht en doorzettingsvermogen. Je hebt je strijd tegen je ziekte niet kunnen winnen, maar je strijd op het dambord wel. Je hebt daar je doelstellingen bereikt. Hoe moeilijk en doornig het pad ook was,  je hebt ons laten zien dat je met de juiste instelling het schier onmogelijke toch nog mogelijk kunt maken. Michelle, wij Limburgse dammers zijn je enorm dankbaar voor dit waardevolle geschenk. We zullen het voor altijd koesteren.

Ons medeleven gaat uit naar je familie en vrienden, maar vooral naar je oma die in al die moeilijke momenten aan je zijde was. Michelle, je dappere strijd is voorbij.

 Rust zacht.